Als veeleisend verhalenverteller heeft Cameron bewezen dat hij elk soort publiek weet te boeien. Zelfs in de meest ambitieuze producties weet hij hoe hij druk de baas moet blijven en slaagt hij erin zijn unieke visie steeds weer te perfectioneren, en zo zijn kennis te vergroten en zijn kunst te verrijken.
Drieëntwintig jaar na The Abyss daalde Cameron in zijn eentje af naar de bodem van de Marianentrog, op een diepte van 10.908 meter, in de DEEPSEA CHALLENGER, een door hemzelf ontworpen duikboot die tevens dienstdeed als wetenschappelijk platform.
Met Titanic (1997) veranderde Cameron ons collectieve beeld van de Titanic als een roestig scheepswrak op de bodem van de Atlantische Oceaan in dat van een net gedoopte kolos die Southampton achter zich laat en het ruime sop kiest. Vier jaar na het uitkomen van de film dook hij zelf de 3.800 meter naar het wrak van de echte Titanic om de documentaire Ghosts of the Abyss te maken.
Van bijzondere duiken tot 3D, Cameron verlegt continu de grenzen van wat menselijk, technisch en artistiek mogelijk is. Onvermoeibaar werkt hij aan oplossingen voor de lastigste problemen, om zo een nieuwe vorm van de kunst van het filmmaken te laten zien. De kijkers waren op hun beurt weg van Titanic, Avatar en The Terminator, stuk voor stuk monumenten in de filmgeschiedenis en met een erfenis die veel dieper gaat dan bezoekerscijfers.
Na Avatar en Avatar: The Way of Water, zal het derde deel van de filmserie, Avatar: Fire and Ash, eind 2025 in de bioscopen te zien zijn.
De films van James Cameron zetten artistieke en technische maatstaven en leveren opnieuw het bewijs hoezeer de regisseur voortdurend op zoek is naar perfectie.
