کامرون که یک داستان‌سرای سخت‌گیر است، مدت‌هاست که توانایی خود را در جذب هر نوع مخاطبی ثابت کرده است. او که حتی در بلندپروازانه‌ترین تولیدات هم استاد است، می‌داند چگونه با فشار دست و پنجه نرم کند و همیشه در تحقق دیدگاه منحصربه‌فرد خود موفق است و از این طریق دانش خود را گسترش داده و هنر خود را غنی می‌سازد.
او بیست و سه سال بعد از فیلم «ورطه»، به‌تنهایی در عمق‌پیمای DEEPSEA CHALLENGER با طراحی خودش، به تهِ درازگودال ماریانا به عمق ۱۰۹۰۸ متر (٣۵٧٨٧ فوت) رفت.
او با فیلم «تایتانیک» در سال ۱۹۹۷، تصویر جمعی ما از لاشۀ زنگ‌زدۀ یک کشتی در کف اقیانوس اطلس شمالی را به کشتی غول‌پیکر و تازه به دریا انداخته‌شده‌ای تغییر داد که موج‌های ساوت‌همپتون را در هم می‌شکافت. چهار سال بعد، او به محل غرق شدن تایتانیک اصلی در عمق ۳۸۰۰ متری (۱۲۵۰۰ فوتی) رفت تا مستندی به نام «اشباح غوطه‌ور» را فیلم‌برداری کند.
از غواصی‌های خارق‌العاده گرفته تا بازسازی‌های سه‌بعدی، کامرون همواره مرزهای دستاورد انسان، تکنیک و هنر را جابه‌جا می‌کند. او به‌طور خستگی‌ناپذیری به‌منظور یافتن راهکار برای پیچیده‌ترین چالش‌ها تلاش می‌کند تا هنر فیلم‌سازی را از نو تعریف کند. این‌گونه بود که مخاطبان، فیلم‌های «تایتانیک»، «آواتار» و «ترمیناتور» را به‌عنوان نقاط عطف در تاریخ فیلم‌سازی تحسین کرده‌اند؛ فیلم‌هایی که میراث‌شان بسیار فراتر از موفقیت گیشه‌ای است.
بعد از دنباله آواتار، آواتار : راه آب، آتش و خاکستر، سومین فیلم از این مجموعه در پایان سال ۲۰۲۵ منتشر خواهد شد.
فیلم‌های کامرون معیارهای هنری و فنی را تعیین می‌کنند و شواهدی دوباره از تلاش کارگردان برای برتری به ارمغان می‌آورند.
