GMT-Master و GMT-Master II جایگاه نمادین خود را مدیون ویژگی‌های فنی و طراحی خود و همچنین شاهکارهای ماجراجویانی هستند که در شکل‌گیری سرگذشت آنها نقش داشته‌اند. برخی از ساعت‌های GMT-Master که مورد استفاده افراد برجسته‌ای بوده، شاهد تاریخ‌سازی آنها بوده‌اند. رولکس با حفظ برخی از این ساعت‌های استثنایی، سالیان سال است که از این میراث محافظت کرده است.
١٩۵٩
پرواز نیویورک – مسکو
از کاخ سفید تا میدان سرخ
چهار سال پس از عرضه GMT-Master، این ساعت نقشی را در رویدادی ایفا کرد که اعتبار آن به‌عنوان ساعت پیونددهنده مردم را تثبیت نمود: اولین پرواز بدون توقف شرکت هواپیمایی پن امریکن از نیویورک به مسکو. این مناسبت تاریخی نه تنها یک بهره‌برداری فنی، بلکه بسیار نمادین بود. در بحبوحه جنگ سرد در ژوئیه ۱۹۵۹، این هواپیما حامل خبرنگارانی به اتحاد جماهیر شوروی بود تا از سفر ریچارد نیکسون، معاون رئیس جمهور ایالات متحده، به اتحاد جماهیر شوروی گزارش تهیه کنند. خلبان بوئینگ ۷۰۷ که این سفر بین‌قاره‌ای پیشگامانه را هدایت می‌کرد، کاپیتان سی. ان. وارن بود که از GMT-Master خود برای مسیریابی استفاده می‌کرد. او اظهار داشت که «خود پرواز توسط رولکس مسیریابی و پیمایش می‌شد.»
پگاسوس اوورلند
در جستجوی مکاشفات فرهنگی
در سال ۱۹۵۹، هشت مرد از هنگ ارتش بریتانیا، سفری دور دنیا به نام «پگاسوس اوورلند» را آغاز کردند، که رولکس با تجهیز کلیه اعضای تیم به GMT-Master از آن پشتیبانی کرد. آنها با دو خودروی آفرود، اروپا، آسیا، اقیانوسیه و آفریقا را درنوردیدند و از ۳۴ کشور عبور کردند. آنها در طول این سفر ۵۱ هفته‌ای، تک‌تک لحظات را در فیلم ثبت کردند. فیلم آنها نمایی منحصربه‌فرد از زندگی در سراسر جهان در اواخر دهه ۱۹۵۰ را نشان می‌دهد و مد، فرهنگ، معماری و مناظر آن زمان را به نمایش می‌گذارد.
١٩۶٧
هواپیمای موشکی X-۱۵
رکورد تمام دوران
از سال ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۸، ناسا و نیروی هوایی ایالات متحده برنامه تحقیقاتی پرواز فراصوت X-۱۵ را تدوین کردند. این هواپیمای آزمایشی با موتور موشکی برای آزمایش توانایی خلبانان در مقاومت در برابر اثرات سرعت بسیار زیاد و پرواز زیرمداری طراحی شد. داده‌های گسترده جمع‌آوری‌شده از اندازه‌گیری شتاب‌ها، فشارها، شوک‌ها، ارتعاشات، دما و سایر جنبه‌های اصطکاک آیرودینامیکی و تکنیک‌های ورود مجدد جوی منجر به پیشرفت‌های مهمی در تحقیقات هوافضا شد. در میان ده‌ها خلبان درگیر، ویلیام جی نایت شخصیت برجسته‌ای بود. در ۳ اکتبر ۱۹۶۷، بر فراز صحرای موهاوی در کالیفرنیا، او با ساعت GMT-Master به دست، به سرعت ۷۲۷۴ کیلومتر در ساعت (۴۵۲۰ مایل در ساعت یا ۶.۷ ماخ) رسید و رکوردی را ثبت کرد که تا به امروز پابرجاست.
۱۹۷۰
آپولو ۱۳
در قلب فتح فضا
در ۱۱ آوریل ۱۹۷۰، مأموریت آپولو ۱۳ زمین را به مقصد ماه ترک کرد که سومین تلاش آمریکایی‌ها برای فرود روی آن بود. خلبان ماژول فرماندهی، جک سویگرت، ساعتی را با خود برد که محبوب دلش بود: GMT-Master، که در طول مأموریت، آن را مانند طلسم خوش‌شانسی به مچ دست بسته بود. سه روز پس از ترک زمین، یک نقص فنی باعث انفجار در مخزن اکسیژن دوم فضاپیما شد. این سه فضانورد که برای فرود روی ماه به فضا فرستاده شده بودند، چاره‌ای جز ادامه مسیر و چرخش به دور ماه در تلاش برای بازگشت به زمین نداشتند. سویگرت مجبور شد چهار بار مسیر را تغییر دهد. او با جلوگیری از پرتاب سفینه از جو زمین در هنگام ورود مجدد، مانع از بروز حادثه‌ای ناگوار در مأموریت شد. در ۱۷ آوریل، اتاقک فضاپیما در اقیانوس آرام بین نیوزلند و فیجی به پایین پرتاب شد و خدمه آن سالم و سلامت ماندند.
۱۹۷۲
آپولو ۱۷
مأموریت نهایی
در آخرین مأموریت آپولو در ۷ دسامبر ۱۹۷۲، موشک «ساترن پنج» از کیپ کاناورال برای فرود روی ماه پرتاب شد. مقصد آن ارتفاعات هم‌مرز با دریای آرامی بود. یکی از خدمه، کاپیتان رونالد ایوانز، GMT-Master خود را به مچ بسته بود. او به عنوان خلبان ماژول فرماندهی، در مدار ماند در حالی که خدمه‌اش روی سطح ماه فرود آمدند. در ۱۴ دسامبر، ماژول قمری با فضاپیمای آپولو ۱۷ بار دیگر پهلو گرفت تا سفر طولانی خود را به خانه آغاز کند. در ۱۷ دسامبر، ایوانز بیش از یک ساعت در فضا راهپیمایی کرد. دو روز بعد، سه فضانورد پس از سقوط در اقیانوس آرام، بهبود یافتند و پرونده مأموریت آپولو بسته شد.
