وقتی فیلم آواتار را می‌ساختم، تحقیقات گسترده‌ای درباره فرهنگ‌های بومی انجام دادم و دیدم که این کشمکش‌ها همچنان ادامه دارد. مردم همچنان آواره می‌شوند و فرهنگ‌هایشان نابود می‌شود. به این نتیجه رسیدم که موفقیت آواتار مسئولیت بزرگی بر دوش من گذاشته است. حس کردم باید کاری کنم و در وهله نخست فعال احقاق حقوق بومیان شوم.

با روپنی آشنا شدم؛ او رئیس قبیله کایاپو است؛ قبیله‌ای که در دل جنگل آمازون زندگی می‌کند. او به من هدایای بی‌نظیری داد که برای او ارزش زیادی داشتند، همچنین با برگزاری یک مراسم نام‌گذاری مرا به عنوان یکی از اعضای قبیله کایاپو پذیرفت. در فرهنگ آنها این مسائل از ارزش بالایی برخوردار اند. با خود فکر کردم «من چه چیزی دارم که در عوض به او بدهم؛ چیزی که برایم بسیار مهم و ارزشش معادل ارزش هدایایی باشد که او به من داد». این شد که ساعت رولکس Submariner ام را به او دادم.

ساعتی که حالا دارم را به جای آن ساعت که به روپنی هدیه کرده‌ام، خریدم. وقتی به آن نگاه می‌کنم، یاد تمام چیزهایی می‌افتم که Submariner قبلی‌ام از سر گذرانده بود. همه جاهایی که آن را برده بودم: از کف اقیانوس گرفته تا هنگام بازی با بچه‌هایم و نشستن و داستان نوشتن. او یک همراه همیشگی است. آدم‌ها می‌آیند و می‌روند، اما ساعت همیشه با شماست.

این ساعت در آغاز راه است.