در موارد نادری نیز این کیمیاگران رنگ آماده هستند تا سال‌ها برای تحقق رنگ خاص درخواستی به‌منظور هماهنگی نهایی بی‌نظیر تلاش کنند. بعضی رنگ‌ها نیز سایه‌ها و ته‌رنگ‌های مختلفی دارند تا بر اساس سلیقه و مُد قابل انتخاب باشند. در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، ته‌رنگ صفحۀ کلاسیک به رنگ شامپاینی رولکس چندین بار تغییر کرد، گرم‌تر و صورتی‌تر شد و سپس ظرافت بیشتری به آن اضافه گردید. آبی یخی که یکی دیگر از رنگ‌های متمایز رولکس می‌باشد نیز چندین بار در طول سال‌ها تغییر کرده است. اما یکی از بزرگترین چالش‌های پیش روی جادوگران رنگ، درخواست اولیه از واحد طراحی و نحوۀ محقق ساختن آن است؛ چون با استفاده از سه روش بنیادین برای رنگ‌آمیزی صفحۀ ساعت می‌توان گستره‌ای بی‌نهایت از ته‌رنگ‌ها را تولید کرد. توسعه‌دهندگان نیز ممکن است هنگام بررسی و کشف دامنۀ امکانات آخرین روش‌های PVD، ته‌رنگ‌های جدیدی را پیشنهاد دهند. و این هم در ارزیابی‌هایشان لحاظ شود که رنگ صفحۀ ساعت چه تغییرات ظریفی روی مچ دست و زیر شیشۀ بلورین ساعت از جنس یاقوت کبود خواهد داشت.

از بین تکنیک‌هایی که در کارخانۀ رولکس مورد استفاده قرار می‌گیرند، دو تکنیک بسیار متمایز هستند: تبخیر حرارتی که از تفنگ الکترونی برای تبخیر کردن مادۀ اصلی استفاده می‌کند؛ و کندوپاش مغناطیسی که مبتنی بر یونیزاسیون تولیدی مشغل پلاسما است. روکش‌های PVD بسیار سخت و چسبنده هستند و باید با دقت فراوان و تقریباً در سطح لایه به لایۀ اتم‌ها آن‌ها را کنترل کرد. اما این فرآیند نیز حساسیت بالایی به ریزترین ذرات گرد و غبار دارد و همۀ عملیات‌های رنگ‌آمیزی PVD در اتاق‌های تمیز انجام می‌شوند. در بهره‌برداری از این فناوری‌ها و مهارت‌های پیشرفته در داخل کارخانه و در این مقیاس کلان، رولکس یک استثناء در صنعت ساعت‌سازی است.

پرداخت نهایی

پرداخت نهایی سطح صفحه می‌تواند ظاهر و بافت آن را به طور قابل توجهی تغییر دهد. صفحۀ مشکی ساده با مات شدن، ظاهر اسپورت پیدا می‌کند، درحالیکه با جلاکاری و براق شدن، ظاهر باشکوه و برجسته‌تری پیدا می‌کند. رنگ‌ها در سه وضعیت استاندارد نوری بررسی می‌شوند: در ویترین فروشگاه، در نور طبیعی فضای باز و در نور فضای بسته.